Υπόθεση:
Ο Πατ βγαίνει από
το ψυχιατρείο μετά από 8 μήνες εγκλεισμού και μένει στο σπίτι των γονιών
του. Προσπαθεί να γυμναστεί και να αλλάξει ώστε να εντυπωσιάσει και να
ξανακερδίσει τη γυναίκα του, η οποία έχει θέσει περιοριστικά μέτρα εναντίον
του. Κατά την προσπάθεια του αυτή γνωρίζει την Τίφανι, η οποία μετά το θάνατο του
άνδρα της αντιμετωπίζει τα δικά της ψυχολογικά προβλήματα. Οι δύο τους
προπονούνται να πάρουν μέρος σε ένα διαγωνισμό χορού. Μέσα από τις πρόβες τους
σταδιακά βρίσκουν μια εύθραυστη ισορροπία με τον εαυτό τους και ερωτεύονται ο
ένας τον άλλο.
Ηθοποιία:
Όλα τα επιμέρους στοιχεία του έργου λειτουργούν καλά αν και χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Οι ηθοποιοί είναι προσεκτικά επιλεγμένοι και δίνουν αξιόλογες ερμηνείες. Στρατηγική είναι η επιλογή του Robert De Niro στον αβανταδόρικο ρόλο του πατέρα του πρωταγωνιστή. Ο χαρακτήρας αυτός διαθέτει τόσες ιδιορρυθμίες, ενδιαφέρουσες ατάκες και σκηνές που επιτρέπει στον παλαίμαχο ηθοποιό να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και να δημιουργήσει ένα χαρακτήρα που σίγουρα θα μείνει για αρκετό καιρό στο μυαλό των θεατών.
Σκηνοθεσία:
Σε μετριοπαθή
τόνο εξελίσσεται και η σκηνοθεσία του David O. Russell. Δεν υπάρχουν εντυπωσιακές κινήσεις της κάμερας
και ευφάνταστο μοντάζ αλλά μια σκηνοθεσία που γυρνά στα βασικά στοιχεία. Τα
μεσαία και τα σφιχτά κοντινά πλάνα κυριαρχούν καθώς ο σκηνοθέτης επιχειρεί να
φέρει τον θεατή κοντά στους χαρακτήρες του και να τον βοηθήσει να αισθανθεί όλη
τη συναισθηματική τους τρικυμία. Η κάμερα στο χέρι μπορεί να ήταν μια
οικονομική επιλογή που ορίστηκε από το χαμηλό προϋπολογισμό του έργου, δημιουργεί
όμως ένα πιο αυθεντικό και ρεαλιστικό τόνο.
Σενάριο:
Το σενάριο
αποτελεί το μεγαλύτερο ατού της ταινίας. Αν και ο κεντρικός κορμός του είναι η
γνωστή ιστορία αγάπης ανάμεσα σε ένα
άνδρα και μια γυναίκα, μια σειρά από επιμέρους λεπτομέρειες και ιδέες κατορθώνουν
να το απογειώσουν και να το μετατρέψουν σε μια ιδιότυπη, αρκετά έξυπνη και
διασκεδαστική ιστορία.
Ιδέες:
Το πιο ενδιαφέρον
ίσως στοιχείο του σεναρίου είναι το πόσο δυσδιάκριτα εμφανίζονται τα όρια
ανάμεσα στους «τρελούς» και
«φυσιολογικούς» ανθρώπους. Ο Πατ και η Τίφανι είναι απολύτως ικανοί να
αναλύσουν με λογικό τρόπο όσα αισθάνονται και όσα τους συμβαίνουν και με
ειλικρίνεια να εξηγήσουν τα κίνητρα της συμπεριφοράς τους. Απέναντί τους
στέκονται ο ψυχαναγκαστικός προληπτικός πατέρας του Πατ που μοιάζει πολύ πιο
τρελός από το γιο του και μάλλον κατά τύχη βρίσκεται εκτός ψυχιατρείου. Οι πιο «φυσιολογικοί» χαρακτήρες, ο φίλος του
Πατ και η αδελφή της Τίφανι, επιφανειακά είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι με παιδί
που καταναλώνει υλικά αγαθά και προβάλει την επιτυχία του. Γρήγορα όμως
αποδεικνύεται ότι καταπιέζονται και έχουν εκρήξεις που δεν απέχουν πολύ από τη
συμπεριφορά ενός τρελού. Υπό αυτές τις συνθήκες η τρέλα είναι περισσότερο ένα
ξέσπασμα μιας κακής στιγμής παρά μια μόνιμη κατάσταση που αφορά λίγους μόνο ανθρώπους.
Κάποιος θα
μπορούσε να ισχυριστεί ότι το σενάριο καταλήγει σε ένα εύκολα αισιόδοξο τέλος:
Ο έρωτας δίνεται ως μαγική λύση σε δύο ανθρώπους που δυσκολεύονται να τα βρουν
με τον εαυτό τους. Κατορθώνουν δηλαδή να ισορροπήσουν μόνο επειδή βρίσκουν
κάποιον άλλο να επικεντρώσουν την προσοχή τους και χωρίς στην ουσία να
θεραπεύσουν τον εαυτό τους; Νομίζω ότι μόνο ένα υπερβολικά κυνικό βλέμμα θα έφτανε σε
αυτό το συμπέρασμα καθώς το σενάριο παρουσιάζει ένα έρωτα που σε μεγάλο βαθμό
στηρίζεται πρώτα σε φιλία και συντροφικότητα. Μέσω αυτών των στοιχείων
διαφοροποιείται από μια ανυπόφορα γλυκιά και αφελή λύση και φέρνει το περίφημο μήνυμα
αισιοδοξίας που υπόσχεται από τον τίτλο του.
