Σεπτέμβρης = Νύχτες Πρεμιέρας 20-30/9/08

Κάθε Σεπτέμβρη οφείλω να παραδεχτώ ότι το καλοκαίρι τελείωσε και μαζί με αυτό τα μπάνια και οι διακοπές μου. Αυτός ο βασανιστικός μήνας για μένα σηματοδοτεί το τέλος της σχετικής ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης μου και την αρχή του προγραμματισμού και των προβληματισμών. Όλες οι δουλειές που είχαν ανασταλεί κατά τη θερινή περίοδο έρχονται με νέα βαναυσότητα ξανά στο προσκήνιο. Η βαριά κατάθλιψη που απειλεί να με καταπλακώσει αποφεύγεται την τελευταία στιγμή χάρη στη βαθιά μελέτη του προγράμματος του Αθηναϊκού Φεστιβάλ Κινηματογράφου και με τον προσεχτικό σχεδιασμό για το τι θα δούμε και τι θα αφήσουμε. Όπως έχω ξαναπεί (πέρυσι τέτοια εποχή) ο στόχος είναι να δω όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες οι οποίες για κάποιο λόγο δεν θα διανεμηθούν στους κινηματογράφους κατά τη χειμερινή περίοδο. Πρόκειται για έργα που ανήκουν σε αφιερώματα σε παλιούς σημαντικούς σκηνοθέτες (φέτος το αφιέρωμα είναι στον Μαξ Οιλς) ή έργα μικρών σκηνοθετών συνήθως εθνικών κινηματογράφων που εξαφανίζονται κάτω από το βάρος της δημοφιλέστερης και μεγαλύτερης Αμερικάνικης κινηματογραφικής παραγωγής. Φέτος μας προσφέρετε η δυνατότητα να δούμε κάτι από Ινδία με το αφιέρωμα του Μπουντατεμπ Ντασγκούπα, την Κίνα με τον Γιναν Ντιαο, την Ν. Κορέα με τον Παρκ Τσουλ Χι, την Ιαπωνία και το Μεξικό. Για μένα τα νέα ονόματα είτε ανήκουν σε κάποια «εξωτική» κινηματογραφία είτε στον συμπαθέστατο Αμερικάνο Ανεξάρτητο σημαίνουν νέα βιώματα, νέες εμπειρίες και προπάντων τη γέννηση νέων προσδοκιών. Γιατί άμα συμπαθήσεις ένα σκηνοθέτη που μέχρι τώρα δεν τον ήξερες μπορείς από δω και πέρα να ψάχνεις και να παρακολουθείς τα έργα του ελπίζοντας ότι θα ξανασυναντήσεις το στυλ και τον κόσμο που στην πρώτη ταινία σε μάγεψε.

Το φεστιβάλ, όμως, έχει φροντίσει και για αυτούς που επιμένουν να έχουν την ευχαρίστηση του να δουν πρώτοι μια πολύ-αναμενόμενη ταινία με διάσημο σκηνοθέτη και γνωστά ονόματα ηθοποιών. Σε αυτή την κατηγορία βρίσκεται το πολύ- διαφημισμένο ντοκιμαντέρ Earth και το Atonement του Τζο Ραιτ με την Κίρα Νάιτλι. Το πρόβλημα είναι ότι και τα δύο έργα προβάλλονται την ίδια μέρα και την ίδια ώρα οπότε πρέπει να επιλέξετε τι θα δείτε. Άλλη πρωτιά πάλι είναι η προβολή του I am not there του Τοντ Χεινς για τη ζωή του Bob Dylan με Κειτ Μπλάνσετ, Ριτσαρντ Γκιρ και Κριστιαν Μπειλ ή το HairSpray του Άνταμ Σάνκμαν.

Επιπλέον υπάρχουν ταινίες ειδικού ενδιαφέροντος για «ειδικό» κοινό. Πολλές ταινίες και ντοκιμαντέρ για είδη μουσικής, μουσικούς κτλ. (Κόκκινος Έλβις, The Old Weird America: Harry Smith’s anthology of American Folk Music, Anita Oday: the life of a jazz singer κ.τ.λ.). Για τους καρτουνίστες, επίσης, υπάρχει μια μεγάλη έκπληξη. Η Χιονάτη και οι Εφτά Νάνοι της Disney του 1937 σε φρεσκαρισμένη επανέκδοση. Εκτός από το κλασσικό αριστούργημα κινουμένων σχεδίων μπορούμε να απολαύσουμε την αξεπέραστη ιαπωνική τεχνική και τη ψηφιακή τεχνολογία. Ιδιαίτερα εκτεταμένο είναι το αφιέρωμα στο Grindhouse όπου ταινίες β-αισθητική με μπόλικο αίμα, splatter, και λίγο σαδομαχιστικό πόρνο έρχονται από την υποκουλτούρα και το κιτς μια άλλης εποχής να διεκδικήσουν μια θέση στη φαντασία και στο ενδιαφέρον του υποψιασμένου κινηματογραφόφιλου. Γιατί όταν το κιτς φτάνει στην απόλυτη υπερβολή συχνά αποκτά αισθητική αξία ( The Candy Snatchers, Invasion of the Bee Girls, Supers-Vixens και πολλά ακόμα που και ο τίτλος τους ακόμα με κάνει να γελάω).

Σε πολλές προβολές θα είναι παρόντες οι σκηνοθέτες των ταινιών ή άλλοι συντελεστές πρόθυμοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις των θεατών. Στο βιβλιοπωλείο Ιανός έχουν οργανωθεί συζητήσεις με σκηνοθέτες αλλά και ανθρώπους συγκεκριμένων χώρων (π.χ. του supervising animator της Pixar) για τις ίδιες τις ταινίες, τα θέματα τους αλλά ακόμα και τις τεχνικές κατασκευής τους. Νομίζω ότι εάν κάποιος έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα μπορέσει να μιλήσει με πρόσωπα που είναι μοναδικά στον τομέα τους. Διάφορα party τέλος έχουν προγραμματιστεί ώστε να βγάλουν εκτός καθημερινού προγράμματος όλους τους κινηματογραφόφιλους που μετά τη βραδινή προβολή έχουν όρεξη για συνέχεια. Για όλα αυτά, περισσότερες πληροφορίες στο http://www.aiff.gr/ όπου μπορείτε να κατεβάσετε και το πλήρες πρόγραμμα. Ελπίζω να σας βρω εκεί μόνοι ή με παρέα για να ανταλλάξουμε απόψεις από κοντά. Ραντεβού στις αίθουσες!

Ανακαίνιση των ομορφότερων αιθουσών της Αθήνας: Απόλλων & Αττικόν

Όταν ανοίγει ή ανακαινίζεται μια κινηματογραφική αίθουσα….ανοίγει η ψυχή μου! Αλήθεια σας λέω! Αισθάνομαι ένα κύμα ευφορίας όταν σκέφτομαι ότι ακόμα μια όμορφη αίθουσα θα ανοίξει τις πόρτες της στο κοινό για να προσφέρει μαγεία. Σήμερα λοιπόν, που μου ήρθε δελτίο τύπου από την κ. Λ. Τσαλάκη για την ανακαίνιση του Απόλλωνα και του Αττικόν με την ακολουθία αντίστοιχων φωτογραφιών αισθάνθηκα ανακούφιση και ικανοποίηση.
Το Αττικόν ειδικά είναι πιστεύω μια από τις ομορφότερες αίθουσες αν όχι σε ολόκληρο τον κόσμο τουλάχιστον στην Ευρώπη. Χτίστηκε το 1914 από τον διεθνώς αναγνωρισμένο αρχιτέκτονα, Αλέξανδρο Νικολούδη. Η ιστορία του Αττικόν σαν ένας χώρος που κάποτε φιλοξενούσε θέατρο είναι εμφανής στη διαμόρφωση τής αίθουσας του. Η πλατιά σκηνή, η μαρμάρινη σκάλα, ο πλούσιος διάκοσμος στο ταβάνι, ο πολυέλαιος, τα χαριτωμένα θεωρεία φανερώνουν την πολυτελή ιστορία του συγκεκριμένου κινηματογράφου. Για μένα οι θέσεις στην μπροστινή σειρά του θεωρείου του Αττικόν προσφέρουν την απόλυτη θέα στην κινηματογραφική οθόνη. Ένας φίλος δε λέει ότι ποτέ δεν ξεχνάει ποια έργα έχει δει στο Αττικόν. Με λίγα λόγια οι άνθρωποι που έχουν στην κατοχή τούς αυτή την αίθουσα έχουν καθήκον να τη σέβονται και να την κανακεύουν γιατί το Αττικόν είναι ένα από τα λίγα σύγχρονα μνημεία της Αθήνας.
Δύο χρόνια πριν, τέτοια περίπου εποχή, στις Νύχτες Πρεμιέρας είδα στο Αττικόν το Νησί του Κιμ Κι Ντουκ. Με έκπληξη και τρόμο διαπίστωσα ότι κατά τη διάρκεια τής προβολής άρχισε να βρέχει μέσα στην αίθουσα. Σκέφτηκα τότε με λύπη ότι το νερό της βροχής θα κατάστρεφε τα υπέροχα βελούδα της σκηνής. Με τη φαντασία μου είδα την αίθουσα σταδιακά να σαπίζει και να παρακμάζει. Ελπίζω και φαντάζομαι ότι δύο χρόνια μετά η ανακαίνιση χάρισε στην αίθουσα όχι μόνο νέο λούστρο αλλά και ότι έλυσε οριστικά τέτοιου είδους προβλήματα. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της ανανεωμένης αίθουσας χαίρομαι εις διπλούν γιατί οι ιδιοκτήτες της σεβάστηκαν το παρελθόν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αίθουσας. Οι τοίχοι βάφτηκαν με χρώματα διακριτικά που τονίζουν όμως τις γύψινες διακοσμήσεις. Τα κόκκινα βελούδα διατηρήθηκαν. Οι καρέκλες είναι νέες, υποτίθεται πιο αναπαύτηκες (οφείλουμε να δοκιμάσουμε για να βεβαιωθούμε). Επιπλέον, πληροφορούμαι ότι στα θεωρία τοποθετήθηκαν δερμάτινες πολυθρόνες και τραπεζάκια. Ολόκληρος ο τεχνολογικός εξοπλισμός ήχου αντικαταστάθηκε με το τελευταίας τεχνολογίας μοντέλο Dolby Digital.
Αντίστοιχα ανανεώθηκε και ο Απόλλωνας. Μπορεί ο Απόλλωνας να μην είχε ποτέ την χλιδή και την ιδιαίτερη λάμψη του Αττικόν ήταν όμως πάντοτε μια εκλεκτή αίθουσα. Και σε αυτή την περίπτωση οι επεμβάσεις των ανθρώπων της Cinemax και Σκούρας Φιλμς φαίνονται να είναι ουσιαστικές και διακριτικές. Εδώ, τα χρώματα έχουν αλλάξει ριζικά. Νομίζω όμως ότι ο συνδυασμός του πράσινου με το καφέ ταιριάζει στον χώρο καλύτερα από το παλιότερο κάπως ψυχρό μπλε. Επίσης, άλλαξαν οι μοκέτες, τα καθίσματα και το σύστημα προβολής. Ευτυχώς οι πίνακες –ποπ πορτρέτα-των σταρ του Hollywood, το σήμα κατατεθέν της αίθουσας εξακολουθούν να δεσπόζουν στο χώρο.
Τέλος, ο χώρος της αναμονής διπλασιάστηκε και τα ταμεία αυξήθηκαν ώστε οι θεατές να εξυπηρετούνται πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Οι θέσεις παραμένουν αριθμημένες και ο θεατής μπορεί να αγοράζει (και να προ-αγοράζει) το εισιτήριό του από το ταμείο, τηλεφωνικώς, ή μέσω internet. Ένα ανανεωμένο μπαρ συνοδεύει τον χώρο.
Περιμένω λοιπόν, με ανυπομονησία διπλή την έναρξη του κινηματογραφικού φεστιβάλ Αθηνών. Με τις Νύχτες Πρεμιέρας θα έχω την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδιοις όμασι τις αλλαγές και να εξακριβώσω εάν είναι όντως τόσο θετικές όσο φαίνονται από τις φωτογραφίες και ακούγονται από το δελτίο τύπου. Ένα μόνο με ανησυχεί …. η νέα τιμή εισιτηρίου ποία θα είναι; Γιατί όπως πάμε ο κινηματογράφος σε λίγο θα είναι μια ακριβή και πολυτελής έξοδος. Ας μείνουμε ωστόσο στα ευχάριστα και στην οπωσδήποτε θετική ενέργεια της CinemaX και Σκούρας και ας ελπίσουμε για τα καλύτερα.



Σχόλιο:
Τα παράπονα μου για τη βροχή στο Αττικόν βρίσκονται στο αρχείο μου "Κριτική Κινηματογράφου μόνο στην επιφάνεια"
http://helencomments.blogspot.com/2005_10_01_archive.html

Zodiac

David Fincher’s latest film is based on a true story of a serial killer. This true story offers Fincher a chance to do a film similar to the Seven, the film that made him famous. Zodiac, however, even if it is a fairly good film, never manages to become the masterpiece that Seven was.
Basing a film on a true story has its own advantages and disadvantages as it is painfully obvious in Zodiac. From on hand a true story on a serial murder always manages to intrigue the spectator and coach him into seeing the film. On the other hand if one is basing his script on a real story one is rather restricted by it. Sometimes reality can be less “tidy” than fiction. Unfortunately Zodiacs script, bonded to reality, doesn’t manage to create a peak that would heighten the spectator’s interest. Moreover there is no real ending. The main character that investigates the killings out of his own accord never manages to capture the killer. Instead he writes a book giving the evidence that point to a man without proving beyond doubt that he is the murder. The script has no turns and no real surprises. The man that seems to be guilty from almost the middle of the film is actually the killer. If some spectators make speculations on other characters it is only because in a murder story we are used to big surprises where the killer is the one that is the least expected to be. The lacks of the script can be easily justified by the fact that the story is restricted by its reference to reality. Not all films that are referring to a real story have these defects. Erin Brockovich easily springs to mind as a film on true story that had an excellent and very efficient script. Why would Fincher choose to do a film on a story that leaves the spectator so unsatisfied? Maybe he wanted to pass the message that in real life not always the bad guys are caught and punished. A big plus of the story is the main character: A cartoonist working at a newspaper who gets obsessed in solving the mystery. While the police gives up, he continues his research, loosing his wife and children until he has finally justified his curiosity and his sense of justice (?).
Fincher manages to create a dark filthy atmosphere full of despair and melancholy. Several of the scenes are at night time, while others take place in grey stark offices. On the contrary the last scene when the cartoonist faces the killer the scene is brightly lighted in a cruel white light. In Seven Fincher had used the same trick. In that film, however the colors remained vivid and rich among the dark. In Zodiac, all the colors seem washed away emphasizing the bleakness and the frustration of the reality. The down play of the colors creates a more documentaristic effect and conveys the boredom and hopelessness of a society where bureaucracy inhibits the police and where no one cares to catch a murder when he is no big news anymore.
The actors play their roles beautifully. Jake Gyllenhaal portraits very well a man who gets more and more obsessed with solving a riddle. The spectator might wonder if it is more important for him to catch the man who cruelly murdered so many people or to just solve the puzzles behind which the murderer hides his identity just for the shake of solving a riddle.
If you manage to get pass of the feeling of un-fulfillment and dissatisfaction you get as soon as the film ends, you can realize that Fincher has managed to do a good job. It manages to sustain the spectators attention even if doesn’t thrill him in the way that other “horror’ films do. The images Fincher created manage to convey successfully the undertone of the film. Zodiac even if is not Fincher’s masterpiece is a film worth of our notice.