Βλέποντας την προηγούμενη Λούφα και Παραλλαγή και το φετινό έργο προκύπτει το αυτονόητο ερώτημα τι έπαθε ο Περάκης όταν έκανε τη θητεία του και έχει τέτοια εμμονή με τον στρατό; Όταν έφτιαξε το πρώτο έργο θα πρέπει να ήταν χρονικά κοντά στη δική του θητεία, είκοσι όμως χρόνια μετά πως είναι δυνατόν να γνωρίζει πως είναι να υπηρετείς στα νησιά και στις βραχονησίδες; Το περίεργο είναι ότι η στρατιωτική θητεία πράγματι είναι κάπως όπως την παρουσιάζει ο Περάκης. Με καταγωγή από την Κω, όπου κάθε καλοκαίρι έβλεπα τους φαντάρους να εξασκούν το ευγενές άθλημα του καμακιού σε ανεξαρτήτως εθνικότητας γυναίκες και με πολλούς άνδρες φίλους που ήδη έχουν κάνει τη θητεία τους και μου έχουν διηγηθεί άπειρες φορές τα ίδια ξανά και ξανά ανέκδοτα από τη καθημερινή τους ζωή στο στρατό μπορώ να πω ότι ο στρατός στην Κω φαίνεται να λειτουργεί όπως παρουσιάζεται στο Λούφα και Παραλλαγή.
Ο Περάκης με το έργο αυτό κατορθώνει πετυχημένα να σατιρίσει το στρατό, την ελληνική πολιτεία, τους δημοσιογράφους και φυσικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μέσα σε έναν παραλογισμό όπου κανείς δεν μπορεί να συνεννοηθεί με κανένα χάρη στο χαλασμένο ασύρματο και στα κινητά που άλλοτε δεν έχουν σήμα και άλλοτε δεν έχουν μπαταρία, ευδοκιμούν οι δημοσιογράφοι που ελπίζουν η ελληνοτουρκική διένεξη να οξυνθεί για να βγάλουν λαβράκι. Και ένα κοινό για όλους μας μυστικό ....κανείς δεν θέλει πόλεμο γιατί οι αναταραχές βλάπτουν το τουρισμό, το κατεξοχήν δικό μας έσοδο αλλά και της Τουρκίας πλέον.
Τα έργα, κινηματογραφικά και λογοτεχνικά, που κατορθώνουν να συνοψίσουν με επιτυχημένο τρόπο τους κοινούς τόπους μια εποχής και κοινωνίας γίνονται αυτόματα δημοφιλή. Αυτό συμβαίνει και στην προκείμένη περίπτωση. Τα αστεία του Περάκη είναι επιτυχημένα γιατί μας είναι ήδη οικέια.. Όσοι έχουν κάνει στρατό τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι και μας τα έχουν διηγηθεί. Όσο για τα πολλά αστεία που προκύπτουν από την αβανταδόρικη φιγούρα του Κρητικού τριγυρίζουν στην Ελλάδα εδώ και χρόνια. Τα όπλα και το καλλιεργημένο χασίσι είναι δύο από τα μοντέρνα χαρακτηριστικά της Κρήτης. Ο Περάκης λοιπόν, παίρνει τα κοινωνικά και πολιτικά σχόλια της παρέας στο καφενείο και μας τα προσφέρει πιο ολοκληρωμένα και μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ.
Η Λούφα και Παραλλαγή τελικά είναι μια έξυπνη σάτιρα με ερμηνείες που πραγματικά στηρίζουν το σενάριο και το κάνουν πιο απολαυστικό. Περνάς καλά όταν την βλέπεις και έχεις την αίσθηση ότι καλά πέρασαν και αυτοί που την έφτιαχναν. Η ταινία αυτή μοιάζει εφήμερη ταιριάζει στο εδώ και στο τώρα και στην ιστορία θα μείνει σαν μια καλή περιγραφή μια προσωρινής (;) κατάστασης. Σε 20 χρόνια άραγε θα αναγνωρίζουμε τα αστεία της και θα γελάμε ακόμα; Εάν η άμεση απάντηση σας είναι πως μάλλον όχι, σκεφτείτε το καλύτερα. Εξάλλου ακόμα και οι νεότερες γενιές στρατιωτών ταυτίζονται με τη Λούφα και Παραλλαγή της Χούντας. Φαίνεται πως μερικά πράγματα αλλάζουν με απελπιστικά αργούς ρυθμούς.
No comments:
Post a Comment